In
ieders leven gebeuren leuke, maar ook minder leuke dingen. De balans daarin is
niet te voorspellen en het overkomt je. Zolang het goed gaat, is dat geen
probleem en heb je reden om tevreden te zijn, ook al wordt dat wel eens
vergeten. Het wordt anders als het minder goed gaat en je geconfronteerd wordt
met grote problemen.
Als
ik zo maar eens op een willekeurig moment over het leven eens nadenk, kom ik
toch onwillekeurig weer terecht bij Bert Bokhoven, de onbekende filosoof. Wat
zou hij toch met de hem zo kenmerkende eenvoud van het leven gevonden hebben.
Hij heeft al eens nagedacht over de zin van het leven. Daar kwam hij echter
niet uit. En dat gaf hij ook ruiterlijk toe. Een houding van een groots denker
die vooral zijn eigen beperkingen kent. Chapeau !
In zijn verbluffende eenvoud had Bert een denkmodel bedacht. Een model dat onderscheid maakt in problemen die je wel kunt oplossen en problemen die je niet kunt oplossen. Een down to earth eye opener is de visie, dat een levensbedreigende ziekte veelal onoplosbaar is en dat je die, op de een of andere manier, zult moeten ondergaan. Je kunt je beter concentreren, zeg maar focussen, op problemen die wel oplosbaar zijn. Bert heeft in zijn praktijk waargenomen, dat te veel en te vaak worden problemen toegeschreven aan die grote enge buitenwereld. Anderen hebben het dan altijd gedaan. Het leven is niet eerlijk, wordt er dan geroepen. Maar wie heeft er eigenlijk gezegd dat het leven eerlijk is ? Het overkomt je allemaal maar, denkt men dan, en daar voel men zich dan het slachtoffer van. Een dergelijke fatalistische benadering vindt geen voeding in Bert’s gedachtegoed. Sterker nog, Bert pareert deze foutieve benadering met het hem kenmerkende omdenken waarbij hij de vraag stelt: heb je je dan echt wel eens afgevraagd hoe het komt dat het jou allemaal zo maar lijkt te overkomen. Zou de oorzaak toch niet ergens bij jezelf liggen ? Misschien heb je de signalen gemist of genegeerd. Of te lang gewacht om je lot in eigen hand te nemen. Want ja, beslissingen nemen over je eigen leven is soms wel eens moeilijk.
Realiseer
je, dat als je valt niet altijd een ander dat gedaan heeft. Geef niet altijd
anderen de schuld. Je doet het zelf. Vallen is niet erg, als je maar weer op
staat. En naarmate je je minder het slachtoffer voelt van de vervelende dingen
in je leven, ben je beter in staat om weer op te staan en verder te gaan. En zo
zien we Bert Bokhoven op zijn best: het terugbrengen van complexe materie naar volstrekte
eenvoud. Eenvoud, in de pure zin van het woord.
En als zo vaak komt onze Bert - in alle bescheidenheid - met het briljante antwoord: Het leven is een feest ! Hoe briljant. Maar, waarschuwt Bert, men
moet wel zelf de slingers ophangen. Oei, eoi, wat vlijmscherp. En dan als toelichting op deze bijna ondraaglijke helderheid van denken, neemt Bert ons aan de hand met zijn bemerking: "Het leven biedt volop kansen". Meestal
worden die kansen dan wel gedefinieerd in termen van geld en materiële
welvaart. Maar vooruit, zo lang je nog geld kunt verdienen met het schrijven
van een lied over een bloemetjesgordijn, mogen we er toch wel van uit gaan dat
het leven ons volop kansen biedt. Elke dag weer. Briljant, briljant. Begrijpelijk gemaakt
aan de hand van een actueel thema: het bloemetjesgordijn.
Naast Bert Bokhoven hebben ook andere denkers zich tot op zekere hoogte verdienstelijk gemaakt. Een aardig boekje - en ik zeg doelbewust boekje - over dit onderwerp is "Who moved my cheese ?" van Spencer Johnson. Serieuze materie op amusante toon verhalend hoe je met veranderingen in je werk en in je leven moet omgaan. Met een glimlach van Bert Bokhoven, de bescheiden meester.
Peter
Tersteeg
